Saturday, May 1, 2010

Tanikala Isa: Nangangalumbaba at Nakaupo sa Kawalan

Recently, I've started writing in Tagalog.

I don't know if its my own patriotism kicking in or I'm just assuming that Tagalog has a more comic effect than that of the Hurrahs and Hurrays of the English language.

Matagal na akong naghahanap ng isang konkretong kaisipan na maari kong mailathala, mabigyan ng buhay at mabigyan ng identidad. Mahirap nga lang na isipan na kahit na nais mong gawan ng isang magandang prosa ang ganitong bagay ay may nakaisip na nito, or better yet, someone already made the job of making it into a masterpiece.

Buhay nga naman, its really small that you end up seeing it in all its four corners. (Musni, 2010)

Nais ko sanang isulat ang aking pagkapanalo sa wikang aking kinagisnan, ngunit, nawawalan ako ng gana sa gitna ng pagbibigay pugay dito. Its unfair for me not to give myself credit when I know that I deserve it - I have the bragging rights, but its quite stupid for you to brag about when you know that someone might not even take time to read it.

Its like talking to an empty stretch of parchment - it never replies, nor does it give any intentions of making you feel any more better. (Musni, 2010)

Maybe I'll stop now, and maybe, just maybe, mamaya I have something better to write rather than quote on random stuff that I know everyone already knows.

See yah later.